Historia, bieg i miasta, czyli II Półmaraton Solidarności

W niespełna cztery tygodnie po intensywnej maratońskiej wspinaczce po Lublinie nogi poniosły mnie ze Świdnika do Lublina. W ramach międzymiastowego II Półmaratonu Solidarności biegacze zamknęli lokalne obchody 25-lecia wolnej Polski oraz kolejnej rocznicy strajków NSZZ „Solidarność” z 1980 roku. Sukcesu w upalnej połówce doszukuję się właśnie w maratońskim biegu.

Zdobycie na 42 kilometrach z hakiem jako takiej wytrzymałości, obudowane później odpowiednią szybkością dało całkiem przyjemny efekt. Obawiałem się tego startu, zwłaszcza braku wybiegania. Sam tydzień po maratonie to przymusowa rekonwalescencja. Później tylko biegi na tempo i mocne pociągnięcia na interwałach. Planowy wynik miał oscylować koło 1h 50 m. O zbliżeniu się do rzeszowskiego debiutu (1h 43m 53s) nie myślałem, zwłaszcza w kontekście 25-28 stopni w słońcu.

fot. Aga Bąder

Wystartowaliśmy kilkanaście minut po 12 w południe, spod lotniska w Świdniku. Skwar lał się z nieba, stąd też jasny strój, woda w butelce oraz ścierka do wycierania się. Swoje uczynił też filtr. Niby „tylko" 20, ale lepsze to niż zdejmowanie sobie naskórka zaraz po biegu… Zapobiegliwość uratowała być może jedną dziewczynę, która widząc jak smaruję się niczym nadmorski turysta, poprosiła o trochę kremu. Renomie biegu dodał udział czterech Kenijczyków. Tak jak przypuszczaliśmy obsadzili oni czołowe miejsca. Zwycięzca pokonał półmaraton w czasie godziny, 5 minut i 30 sekund.  

Na starcie miała miejsce awaria sprzętu pomiarowego. Wystartowaliśmy przez to kilka minut po… przesuniętym na 12:15 starcie. Pierwsze kilometry przebiegliśmy po terenie hal fabrycznych Świdnika, gdzie przed laty miały miejsce strajki przeciwko władzy. Wystarczą same nazwy ulic, właściwie uliczek: Narzędziowa, Metalurgiczna, Kuźnicza. Czułem się jak w domu, tam regularnie zapuszczam się na hutnicze ścieżki i uliczki. 

trasa II Półmaratonu Solidarności

Około 6 kilometra wybiegliśmy na „normalne” ulice Świdnika. Organizator zafundował nam tutaj kurtynę wodną, taką z prawdziwego zdarzenia. Czapka z głowy i jest bodziec! Po chwili wbiegliśmy na główne ulice Świdnika, a później mniejsze, położone w sąsiedztwie domków jednorodzinnych. Spoglądając na zegarek, biegłem z chirurgiczną wręcz precyzją 5 min/kilometr. Na piątym kilometrze zegarek wskazał 25 minut, na dziesiątym nieco ponad 50.

Na dziewiątym wbiegliśmy na drogę serwisową (oddzieloną od ekspresowej ekranami tłumiącymi dźwięk) głównej trasy do Lublina. Poza jednym wiaduktem cały bieg rozgrywał się do końca w jednym kierunku. Po podbiegu na estakadę i zbiegu ciągle biegło mi się przyjemnie, rezerwy wciąż duże. Kilkanaście kilometrów i już co niektórzy zaczęli iść. Kiedy tylko słońce zachodziło na kilka minut za chmury udzielały mi się lekkie przyspieszenia.

Na granicy miast kolejna kurtyna, a więc czapka z głowy! Butelka towarzysząca mi od początku była jeszcze wypełniona na 1/3 objętości, wolontariuszom sugerowałem że nie piję J. 15,16,17 kilometr i wciąż nogi funkcjonowały na pełnych obrotach, nie czułem zakwasów. Bez kalkulacji mijałem kolejnych biegaczy. Już wiedziałem, że osiągnę dobry wynik. Tylko nie podpalić się. Jeszcze do mety 4 kilometry, czyli wąwóz na LSM- ie w jedną i drugą stronę, co to jest! Po 17 kilometrach nie jest to jednak taka prosta sprawa.

fot. Aga Bąder

Minąłem Majdanek, (przypomniał mi się fragment Maratonu Lubelskiego, też tutaj przebiegaliśmy), ostatni większy podbieg i długo z górki, aż do 20 kilometra. Nogi „puszczałem”, żeby oszczędzić siły na finisz. Pracowały już usta i nos, przecież swoje jeszcze trzeba było wycisnąć. Na mecie zameldowałem się w czasie godzina 43 minuty 15 sekund, na 117 miejscu. Zabrakło ciepłego posiłku, ale najważniejsze że mój depozyt przyjechał w miejskim autobusie do Lublina. 

Sukces tym większy, że pobiegowe zmęczenie nie było jakieś ogromne. W planach jest jeszcze Noc Kultury. W najlepszym, bo ukochanym towarzystwie.

Posted in: Bieganie,foto,Historia,półmaraton,relacja,reportaż,Społeczność,Sport